Afgelopen weekend was het dan eindelijk zover: het project ‘Het beste van twee werelden’ is van start gegaan. Op zaterdagochtend verzamelden zo’n 65 deelnemers van de 8 deelnemende amateurgroepen zich in de leefruimte van Toneelgroep Amsterdam. Een pittig kopje koffie met uitzicht over de stad, en daarna gingen wij los!

Na een uitgebreide kennismakings-warming-up, afgetrapt door Hans ‘De Vrek’ Kesting, zwermden de groepen uit over de hele Stadsschouwburg om zichzelf te presenteren. Zo werden wij onder meer getrakteerd op rennende mensen in het donker, een muzikale reis rond de wereld en azijnpissers in de lift. Alles bij elkaar een heel verrassend en verhelderend inkijkje bij alle deelnemenden groepen.

Of de Illuster-presentatie voor iedereen duidelijk was weet ik niet, maar in ieder geval eindigde die aan de bar. Lijkt mij helder.

’s Avonds met zijn allen naar De Vrek, het Thaise eten nog nagloeiend in de keel. Hoewel ik een groot bewonderaar ben van Hans Kesting waren mijn verwachtingen niet heel hooggespannen, op basis van de publiciteit en het rommelige trailertje dat op AT5 te zien was geweest. Maar dat bleek geheel onterecht, het was een heel energieke en meeslepende voorstelling. Hans Kesting op zijn best met een cast die daar niet voor onderdeed.
Wat ik wel een beetje raar vond was dat zo’n enorme vrek allemaal van die dure spullen in zijn huis had staan, ik zou eerder sinaasappelkistjes en één tweedehands televisie verwachten. Maar misschien komt er nog een workshop waarbij we de decorontwerpers hierover aan de tand kunnen voelen.

Bij de koffie op zondagochtend had ik nog last van mijn kuiten na het eindeloze trappenlopen op zaterdag (de Schouwburg bestaat voor ca. 95% uit trappen). Maar gelukkig kwamen we al snel weer in beweging. Een kort opwarmertje op het toneel in de grote zaal, in het bovengenoemde decor van De Vrek. Erg leuk om voor het eerst op zo’n groot toneel te staan (hoewel ik een aantal jaren geleden al eens op hetzelfde podium heb gezeten als publiek, bij een Griekse tragedie waarvan de titel mij even is ontschoten).

Ik had er voor gekozen om ’s middags te gaan kijken naar Hedda Gabler van Troost in de Rabozaal, i.p.v. mee te doen aan scenes uit De Vrek. En ik heb daar geen spijt van gekregen: wat een mooie voorstelling hebben zij er van gemaakt! Hoog tempo, goeie energie en mooie enscenering. En de grote lege ruimte op het toneel werd heel goed gebruikt zonder dat het geforceerd leek. Wel was ik blij dat na afloop meerdere mensen zeiden dat de verstaanbaarheid af en toe te wensen overliet. Ik ben nu eenmaal een beetje dovig, maar op de eerste rij verwachtte ik toch alles goed te kunnen verstaan. Gelukkig was dit geen belemmering om het verhaal overigens goed te volgen.
Ook wel een aandachtspuntje voor Illuster, want bij ons is de verstaanbaarheid ook vaak een issue, dus in deze grote zaal mogen we daar straks wel extra op letten!

Waar ik wel een beetje raar van opkeek is de Rabozaal zelf: Zitten die stoelen nou echt zo ongemakkelijk of zit ik gewoon een beetje raar in elkaar? De harde armleuningen prikten in mijn ellebogen, en ik had de dag ervoor al gemerkt dat ik, rechtop zittend met mijn toch vrij gangbare 1,88 m., met mijn knieën stevig tegen de rij ervoor drukte. Ik vind het een beetje verbazingwekkend dat zo’n nieuwe zaal zo karig zitruimte biedt. De grote zaal heeft op dat punt een dik streepje voor. Gelukkig mochten we daar weer in het zachte pluche neerzakken voor de presentaties van onze andere collega’s.

Er was hard gewerkt in die tijd dat wij van Hedda zaten te genieten. We kregen drie scenes te zien van een hoog abstract gehalte en met overgave gepresenteerd. Hilarisch bij vlagen. Oplettende kijkers herkenden elementen uit De Vrek, maar ook zonder die kennis was het een genot om naar onze collega’s te kijken.
Voor de nagenieters heb ik de performances helemaal gefilmd (uit de hand met mijn telefoon, dus niet helemaal de kwaliteit die ik gewend ben te leveren) en hieronder geplaatst.

Als je vanaf je eigen site naar deze filmpjes wilt linken zou ik het leuk vinden als je daar een linkje naar www.illuster.net bij plaatst.

De eerste presentatie:

De tweede presentatie:

De derde presentatie:

Na deze drie presentaties waren we wel toe aan een borrel. En die stond gelukkig op ons te wachten in de leefruimte waar het weekend ook was begonnen. Waarmee het weekend een feit was.
Maar er kwam nog een verrassing uit de hoge hoed: geheel in Sinterklaas-sfeer mochten we lootjes trekken met de namen van alle TA-medewerkers. Die kunnen binnenkort allemaal een klop op de deur verwachten van een vreemd’ling zeker.
Ikzelf mag een date maken met Winnie Boegborn van Marketing en Publiciteit. Een geweldige match voor mij aangezien ik voor Illuster veel op dat gebied doe, en ik me bovendien met mijn video- en vormgevingsbedrijfje in die sfeer beweeg.

Het bleef nog lang gezellig en vermoedelijk zal binnen en buiten de Stadsschouwburg nog lang hierover worden nagepraat. De eerste stappen op deze podia smaakten naar meer, en we zijn dan ook een staande ovatie verschuldigd aan onze coaches en het hele team van het samenwerkingsproject voor een prima georganiseerd en gezellig weekend.

Eind oktober was al de eerste bijeenkomst in het kader van het TA-samenwerkingsproject. Een avond over marketing en publiciteit. Met Sylvia ben ik daar naartoe geweest om te kijken of we Illuster nog wat beter op de kaart kunnen krijgen.

Het leeuwendeel van de avond werd aangejaagd door hoofd Publiciteit van TA, Marlene Kenens; een enthousiast verhaal met veel humor gepresenteerd, daar werd ik wel blij van. De toon was al meteen goed gezet met haar opmerking dat publiciteit een van de meest ondankbare taken is in het theater. Want als een voorstelling een kassucces is, wordt dat doorgaans gezien als dankzij de prestaties op het toneel; maar als er niemand komt kijken is dat de fout van de publiciteit. Ietwat gechargeerd, maar wel herkenbaar. Al moet ik zeggen dat mijn inspanningen altijd zeer gewaardeerd worden binnen Illuster, ik ben de eerste om toe te geven dat het altijd beter kan. Ik had dus veel zin in deze avond.

Kern van haar verhaal was om onszelf af te vragen of onze presentatie wel strookt met het beeld dat wij als theatergroep(en) naar buiten willen brengen. Interessant om over na te denken, en er werden allerlei interessante gezichtspunten aangedragen. Bij de vraag welk merk het beste bij onze groep past kwam ik uit bij de Hema: goede kwaliteit voor een redelijke prijs, modern en toch vertrouwd, en voor elk wat wils.

Wat ik leuk vond om te horen van verschillende mensen was dat ze ‘nieuwsgierig’ werden van onze flyers. Dat is precies wat ik wil bereiken, en ik ben eigenlijk nooit erg bezig met het verkopen van het ‘product’ Illuster. Voor ons is dat ook minder belangrijk omdat ons publiek goeddeels wel weet waar Illuster voor staat, maar de voorstellingen zijn ieder jaar heel anders en moeten dus op hun eigen merites verkocht worden.
Maar het is zeker een goed idee om eens na te denken over een ‘smoel’ voor Illuster, zonder dat dat gaat werken als een keurslijf. Voor mij als vormgever is het heerlijk om ieder jaar in grote vrijheid een ontwerp op te bouwen, en als je daar een kader omheen gaat zetten kan dat dodelijk zijn voor de creativiteit. En wat is het nut van herkenbaarheid als je één keer per jaar heel verschillende voorstellingen op de planken brengt?
Kortom, een hoop om over na te denken, en helaas was er te weinig tijd om bij dit soort vragen stil te staan.

Aan het eind van een levendige avond was er nog tijd om even naar de nieuwste aanwinsten op internet te kijken met TA-webmaster Dieke van der Spek; Facebook en Twitter zijn voor TA een grote plaats gaan innemen als PR-instrumenten, en in hoog tempo werden alle verworvenheden daarvan doorgelopen. Mijn indruk was dat dit vooral iets oplevert als je veel tijd kunt steken in het bijhouden daarvan, maar ik moet de hele reader die we kregen uitgereikt nog goed doorlezen.

Mijn persoonlijke conclusie aan het eind van deze avond was dat Illuster wellicht een aantal mogelijkheden op pr-gebied laat liggen, maar dat we ons ook kunnen afvragen of het loont om al die andere zaken er ook bij te betrekken. Zolang wij onze voorstellingen uitverkopen kun je de rest beschouwen als franje, maar op langere termijn kan het heel nuttig zijn om Illuster bij een groter publiek onder de aandacht te brengen. Daarvoor is een herkenbaar smoel wel belangrijk.

Al met al een heel interessante avond, en ook heel leuk om contact te hebben met pr-mensen van de andere groepen en te horen hoe zij over dingen nadenken. Die toegevoegde waarde van het samen werken van al deze groepen begint duidelijk te worden, ik verheug mij op meer.

Illuster is verheugd, dat zij deelneemt aan dit Project van Toneelgroep Amsterdam. De komende 2 jaar gaan 8 amateur Toneelgroepen in Amsterdam samen-werken met TA. Onze coach is Victor van TA en het Bestuur heeft al een kennismakingronde achter de rug. Een van de zaken, die aan de orde kwam:

Waarom heeft Illuster geen boekenkast met potentiele stukken? Ja zucht ….. Victor zal ons bijstaan bij de vraag: Hoe zoek je een goed stuk?

Wij maken graag gebruik van de mogelijkheid om in het seizoen 2012-2013 een middag te spelen in de RABOzaal van de Stadsschouwburg in het decor van TA. De timing wordt dan bepaald door de keuze van het stuk. De zaalcapaciteit wordt dan aangepast naar 250 bezoekers. Een ware uitdaging voor ons..

Op 7 november gaat een groter gedeelte van de groep kennismaken met Victor. En brainstormen over welk stuk van TA in aanmerking komt.

De kick-off van dit project is in het weekend van 19 en 20 november, waar we o.l.v. Hans Kesting gaan werken met de Vrek van Moliere, met alle 8 groepen.

Enkele van die groepen kennen we, Troost, Tokodrama en Nanook Nano. ’s Avonds gaan we gezamenlijk kijken naar de Vrek. En vantevoren natuurlijk gezellig eten met elkaar. En aangezien het zaterdag is, geen enkel excuus om niet lekker lang .na te borrelen en plannen te maken, want dat gaat altijd het beste in de kroeg.!